Bo każdy jest inny, bo każdy jest wyjątkowy

Kiedy nosimy dzieci w brzuchach mówimy, że są wyjątkowe, potem jak się rodzą dalej to podtrzymujemy, a potem... Potem one rosną i nagle bum, zderzenie z rzeczywistością i okazuje się, że nasze dziecko nie czuje się ani wyjątkowe, ani stworzone do wielkich rzeczy. Dlaczego tak się dzieje? Często błędnie rozumiemy na czym polega nasza wyjątkowość.

Zacznijmy od tego, że jak rodzi się dziecko wszyscy się nim zachwycają jaki ładny, cudny itp. Kiedy z każdym miesiącem dziecko uczy się nowych umiejętności zaczynają się schody. Zaczyna się porównywanie. Jakże ja tego nie znoszę. Jestem wstanie pojąć, że jakieś tabelki, wzorce zachowania być muszą, ale czy musi być zawsze wszystko idealnie? Skoro w domu dziecku mówimy, że jest wyjątkowe, to po cholerę idąc z nim do znajomych zaczynamy licytacje z innymi, czyje dziecko co już potrafi, a czyje jeszcze nie? Przez to idąc nawet na plac zabaw usłyszmy rozmowe dwóch matek dwojga dzieci w podobnym wieku:

-Twoje już siedzi?

-Nie jeszcze nie. A Twoje już mówi?

-Nie jeszcze nie.

Najczęściej zaczyna się potem w domu i mamusia chce, aby dziecko dogoniło to drugie dziecko. Czyli zaczynamy na siłę sadzać malca. Co z tego, że dacie mu podusie za plecy, co z tego, że dziecko się cieszy. Też byście się cieszyli, jak byście leżeli kilka miesięcy i nagle ktoś pozwoliłby Was wstać. Świat od razu inaczej wygląda. Jednak nikt nie myśli o tym, że takie sadzanie, wymuszanie czegoś na dziecku przynosi odwrotny skutek. Z czasem kiedy dziecko będzie rosło wyjdzie problem z kręgosłupem, biodrami, mało tego nie pozwolimy im samodzielnie nauczyć się tej czynności. 

Później przychodzi przedszkole i szkoła, gdzie dziecko ma jakieś zadania, zdobywa oceny, punkty. Część rzeczy wychodzi rewelacyjna, ale jest też część która dziecku nie wychodzi. Wtedy rodzic najczęściej idąc na zebarnie słucha to i owo. Mimo iż dziecko ma jakieś sukcesy jako rodzic po usłyszeniu czegoś negatywnego skupiamy się już tylko na tym. Przyznać się ilu z Was po powrocie do domu zzaczynało rozmowe z dzieckiem tak:

-Musisz więcej się uczyć i masz poprawić oceny.

A może warto by było tak:

-Jestem z ciebie dumna, że tak świetnie sobie radzisz z plastyki, to wspaniale, że masz taki talent, ale pamiętaj że warto też próbować innych rzeczy i tą matmę poprawić.

Niby przekaz ten sam, a jednak brzmi to dużo, dużo lepiej? Nie uważacie? 

Kiedy dziecko próbuje poukładać nieporadnie zabawki lub zrobić dla Was kanapkę, nie poprawiajcie go. 

Wyjątkowość jest czymś co każdy ma w sobie, a z czasem ją pielęgnując wyrasta z niej coś wspaniałego. Musimy tylko dobrze ją pielęgnować. Ja wiem, że o podlewaniu kwiatków się zapomina i one usychają z naszą wyjątkowością też tak jest, dlatego nie poddawajmy się. 

Co ciekawe jeśli pielęgnujemy wyjątkowość w dziecku pielęgnujemy też jego pewność siebie. To samo przy wyborze imienia, część nadaje dzieciom imiona rzadkie, aby były wyjątkowe i ja to rozumiem, to dlaczego potem nie wspieracie tej wyjątkowości, nie rozmawiacie z dzieckiem na temat jego imienia, że dzięki temu, że nie jest milionową Anią powinien być dumny i czuć się wyróżniony, tylko machacie ręką jak rówieśnicy śmieją się z niego w szkole. Budujmy cegła po cegle w dzieciach poczucie tego, że każde z nich jest inne, że każdy ma talent i dar do czegoś. Tak prawdę coś co Wam wydaje się błąche ma ogromyn wpływ na to jakie będą w przyszłości Wasze dzieci. Nie skreślaj jego przyszłości na początku a wesprzyj ją, aby mógł robić rzeczy takie o których inni mogą pomarzyć. Bo to właśnie jego wyjątkowość łączy ludzi.